شعر و عرفان

آغاز روز

خداداد
شعر و عرفان

آغاز روز

 

آغاز روز
عارفى را پرسيدند:
چگونه صبح خويش را آغاز كردى ؟
گفت:
با تأسف  بر ديروز
و بيزارى بر امروز و خوار داشتن فردا


تاريخ : جمعه 27 آبان 1390 | 1:29 | نویسنده : خداداد |

کاروانی از شعر

 

کاروانی از شعر
بیتی از خاقانی
مور را روزی از سلیمان نیست         که ز روزی ده سلیمان است
«هلالی» طالب همدمی است که درد هزاران ساله را بیان کند
من نوح روزگارم ،از گریه غرق طوفان
کو همدمی که گویم درد هزار ساله
میرزا حبیب خراسانی تصویر جالبی از قطره های اشک دارد .
یک دانه اشک است روان بر رخ زرین
سیم و زر ما شکر که اندوختنی نیست
صائب معتقد است که تهی چشمان با نعمت روی زمین هم قانع نمیشوند.
با تهی چشمان چه سازد نعمت روی زمین
سیری از خرمن نباشد دیده غربال را
کی به حق پردازی
گه   اندر  نعمتی   مغرور  و غافل        گه اندر تنگدستی خسته و ریش
چو در سرّا و ضرّا حالت این است        ندانم کی به حق پردازی از خویش
                                                     سعدی
تجارت عشق برترین تجارت از نگاه عطار است
عشق بستان و خویشتن بفروش
که از این خوبتر تجارت نیست


تاريخ : جمعه 27 آبان 1390 | 1:25 | نویسنده : خداداد |

حروفیه

 

 
                 حروفیه
 
 فضل اله استر آبادي (796- 740 هـ) از غُلات شيعه و باني نهضت "حروفيه" بود.
 عده‌اي از صوفيان اعتقاد داشته اند كه از طريق حروف و كلمات مي‌توان پي به
 مندرجات لوح محفوظ و لوح قضاي الهي برد.
اين علم را به حضرت علي (ع)و امام جعفر صادق و امام رضا(ع) نسبت داده اند و
 بعضي هم به آن "سيميا" مي‌گفتند. پيداست كه اين عقايد از آراي فيثاغورثي
متأثر است و اصطلاحات "عقل كل" و "نفس كل" هم اصطلاحات نو اسكندراني است..
      استرآبادي متأثر از حلاج و عقايد اسماعيليه بود. خود را تجسم خدا مي‌دانست.
 او مدعي رمزگشايي حروف مقطعه قرآن از طريق اعداد بود. تخلص او در شعر
"نعيمي" بود.
      استرآبادي مي‌گفت دوره نبوت و ولايت پايان پذيرفته و دوره الوهيت با او شروع
 شده. ظاهراً دعوي مهدويت هم داشته است. به لحاظ زهد و حلال خواري معروف
 بود. او به دست "ميرانشاه" پسر تيمور به قتل رسيد.
 "نسيمي" شاعر معروف از مريدان خالص او بود. "عماد الدين نسيمي" به دليل
ارادت به حسين بن منصور حلاج به "حسيني" تخلص مي‌كرد. او را نيز مثل حلاج
 بر دار مي‌كشند و پوستش را مي‌كنند و مي‌گويند در اثر خون ريزي رخش زرد
 شده بود. جلاد از او مي‌پرسد چرا رنگت پريده. نسيمي في البداهه جواب مي‌دهد
آن دم كــه اجــل مــوكلِ مـرد شـــود             
 آهـم چــو دم سحرگهي، ســرد شــــود
خورشيد كه پـر دل‌تر از آن چيزي نيست           
 در وقــت فـرو شــدن، همه زرد شـــود


تاريخ : سه شنبه 24 آبان 1390 | 1:10 | نویسنده : خداداد |

جستجوی عیب دیگران کردن

 

جستجوی عیب دیگران کردن
یاد دارم که در ایام طفولیت، مُتعبد بودمی و شب‌خیز
و مولع زهد و پرهیز
برای زهد ولع داشتم شبی در خدمت پدر (رحمة‌الله علیه)
نشسته بودم
و همه شب دیده بر هم نبسته و مُصحَـف عزیز بر کنار گرفته و طایفه‌ای گِرد ما خفته
پدر را گفتم: از اینان یکی سر بر نمی‌دارد
که دوگانه‌ای بگزارد
چنان خواب غفلت برده‌اند که گویی نخفته‌اند؛ که مرده‌اند
گفت: جان پدر!
تو نیز اگر بخفتی به، از آن که در پوستین خلق افتی
سعدی


تاريخ : سه شنبه 23 آبان 1390 | 23:54 | نویسنده : خداداد |

«صفا » غزلی از شوریده نیشابوری

 

«صفا » غزلی از شوریده نیشابوری
دلت   را   خانه   ما کُن  مصفّا کردنش  با من
بما درد   د ل   افشا کُن   مداوا  کردنش  با من
اگر  گم   کرده ای  ای   دل  کلید   استجابت را
بیا   یک  لحظه با ما باش  پیدا  کردنش  با  من
بیفشان قطره اشکی که  من   هستم     خریدارش
بیاور قطره ای  اخلاص  دریا  کردنش   با  من
اگر درها برویت بسته شددل بَر مکن    باز    آ
در  این  خانه دقّ الباب  کُن  وا کردنش  با   من
به  من گو حاجت خود را اجابت   میکنم    آنی
طلب کُن آنچه میخواهی مُهّیا   کردنش  با    من
بیا قبل از وقوع  مرگ روشن  کن حسابت   را
بیاورنیک و بد را جمع و منها  کردنش با    من
چو خوردی روزی امروز ما را شکر  نعمت کُن
غم   فردا  مخور تأمین  فردا   کردنش   با من
بقرآن  آیه   رحمت  فراوان است   ای    انسان
بخوان  این  آیه را  تفسیر و معنا  کردنش با من
اگر عُمری گنه کردی مشو  نومید  از     رحمت
تو   توبه  نامه  ر ا بنویس  امضا کردنش  با من


تاريخ : جمعه 20 آبان 1390 | 2:17 | نویسنده : خداداد |

روسر بنه به بالین

 

روسر بنه به بالین
آخرین غزل مولانا که در بستر بیماری خطاب به فرزند خویش سروده‌است.
رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن
از من گریز تا تو، هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت، ترک ره بلا کن
ماییم و آب دیده، در کنج غم خزیده
بر آب دیدهٔ ما، صد سنگ آسیا کن
خیره کشی است ما را، دارد دلی چو خارا
بکشد، کسش نگوید: تدبیر خون‌بها کن
بر شاه خوب رویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق، تو صبر کن وفا کن
دردی است غیر مردن، آن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟
در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد، که عزم سوی ما کن
بس کن که بی‌خودم من، ور تو  هنر  فزایی
تاریخ       بوعلی   گو،     تنبیه بوالعلا  کن


تاريخ : جمعه 20 آبان 1390 | 1:11 | نویسنده : خداداد |

رفتن و ماندن

 

رفتن و ماندن
گويند صاحب دلي، براي اقامه نماز به مسجدي رفت
نمازگزاران، همه او را شناختند؛ پس، از او خواستند ‏که بعد از نماز، بر منبر رود و پند گويد
پذيرفت
نماز جماعت تمام شد
چشم ‏ها همه به سوي او بود
مرد صاحب دل برخاست و بر پله نخست منبر ‏نشست
بسم الله گفت و خدا و رسولش را ستود
آنگاه خطاب به جماعت گفت
اي مردم! هر کس از شما که مي‌‏داند امروز تا شب خواهد زيست و نخواهد مرد، برخيزد
.کسي برنخاست
گفت
حالا هر کس از شما که خود را آماده مرگ کرده است، برخيزد
.باز کسي برنخاست
گفت
شگفتا از شما که به ماندن اطمينان نداريد؛ اما براي رفتن نيز آماده نيستيد


تاريخ : جمعه 20 آبان 1390 | 1:8 | نویسنده : خداداد |

مقام بیخودی

 

مقام بیخودی
غزلی از مولانا
دوش   در   مهتاب   دیدم   مجلسی از دور  مست
طفل مست و پیر مست  و   مطرب    تنبور   مست
ماه  داده  آسمان را   جرعه ای  زان    جام     می
ماه مست و مهر مست و سایه  مست و  نو ر مست
بوی  زان  می چون  رسیده     بر   دماغ      بوستان
سبزه مست و آب مست و شاخ  مست  انگور  مست
خورده  رضوان   ساغری  از  دست ساقی    الست
عرش مست و فرش مست و خلد مست و حور مست
زان  طرف  بزم  شهانه  از    شراب     نیم  جوش
تاج   مست  و تخت  مست  و قیصر و  فغفور  مست
صوفیان  جمعی    نشسته   در    مقام        بی خودی
خرقه مست و جُبّه مست و  شبلی و  منصور،  مست
آن   طرف  جمعِ  ملائک،    گشته     ساقی  جبرئیل
عرش مست و سدره مست و حشر مست و صور مست
شمس   تبریزی  شده  از جرعه ای  مست  و  خراب
لاجرم  مست  است  و از   گفتار   خود  معذور  مست


تاريخ : چهار شنبه 11 آبان 1390 | 23:5 | نویسنده : خداداد |

فرازهایی از عرفان مولانا

 

فرازهایی از عرفان مولانا
آتش محسوس و آتش شهوت
آب آتش را کشد زیرا که   او
خصم فرزندان آب است و عدو
بعد از ان این نار نار شهوت است
کاندرو اصل گناه و زلّت     است
نار       بیرونی   به   آبی   بفسرد
نار شهوت تا به دوزخ   می برد
نار شهوت می نیارامد به آب
زانکه دارد طبع دوزخ در عذاب
آتش باعث خاموش شدن آتش می شود یعنی در ذات میان آتش با آب
 دشمنی وجود دارد ،آتش محسوس را با آب می توان خاموش کرد ام
آتش شهوت که همه گناهان از او صادر می شودرا نمی توان با آبی خاموش
 ساخت، آتش شهوت را تنها با نور ایمان می توان خاموش ساخت و گرنه
 جایگاه آدمی دوزخ است.
نار شهوت را چه چاره نور دین
نور کم   اطفاء   نار   الکافرین
چه کشد این نار را نور خدا
نور   ابراهیم   را ساز اوستا
چه اینکه ابراهیم نور ایمان همراه خود داشت و توانست در آتش برود و
 آتش بر او گلستان شد بنابراین هر کس تقوا پیشه کند از آتش شهوت در امان است که:
قد افلح من زکیها   به راستی رستگار شد ان کس که تقوا پیشه ساخت.


تاريخ : چهار شنبه 11 آبان 1390 | 23:4 | نویسنده : خداداد |

من نه منم نه من منم

من نه منم نه من منم

غزلی از مولانا:

باطن و ظاهرم تویی، من نه منم، نه من منم

غایب و حاضرم تویی، من نه منم، نه من منم

خلق  نمود و  بود  تو،   من  عدم و  وجود  تو

عین مظاهرم تویی، من نه منم،  نه  من  منم

سایه و روشنم تویی، گل تو و گلشنم   تویی

منظر و ناظرم تویی، من نه منم، نه  من  منم

نیستی از تو هست شد،عالمی از تو مست شد

باده و ساغرم تویی، من نه منم، نه  من  منم

قهر   منی   و   الفتم،   نو ر   منی   و   ظلمتم

مومن و کافرم تویی، من نه منم، نه من منم

در   سر  من هوای تو،  خلوت  دل سرای تو

شاهد و ساغرم تویی، من نه منم، نه من منم

ای تو سروربخش من، مهری و نوربخش من

 آیت   با هرم تویی،   من   نه منم، نه من  منم



تاريخ : چهار شنبه 11 آبان 1390 | 23:3 | نویسنده : خداداد |

عقل و عبادت

 

عقل و عبادت
مولوی معتقد است عبادات در خدمت  عقلند و برای تکمیل عقل آمده اند و در این
 زمینه به حدیثی استناد می کند که می فرماید: فردای قیامت بندگان به نسبت
 میزان عقولشان درجه بندی می شوند و به مقام مناسب خود می رسند
پس نگو گفت آن رسولِ خوش جواز            
 ذره ای   عقـلت  به از صوم  و  نماز
دلیل این برتری آن است که عقل است که به حقایق امور راه دارد و عبادات
 برای تکمیل و جلا دادن به این عقل است که واجب گردیده اند
   زان که عقلت جوهر است، این دو؛ عَرَض              
   این دو، در  تکمــیل  آن شــد مُفترض
   تــا   جـلا   باشـد    مر  آن    آئینه    را             
   کــه صفــا آیـد زِ طاعـت، سینه را
یعنی طاعت عاقلانه، به سینه صفا می دهد. اما اگر آئینة عقل فاسد باشد،
 یعنی پُر زنگار باشد، ارزش صیقل زدن ندارد و عبادات هم تاثیر زیادی بر
آن ندارند. لذا چنان عقل بورز که جلا پذیر گردی و با کمترین عبادتی به
 حقایق امور راه یابی.
لیـک گـر آئینه از بُـن فاسـد    است            
 صیقل او را دیــر، بـاز آرد بــه دست
وان گزین آئینه که خوش مغرس است           
 اندکی  صیقل گــری  او را بــس است
 
در این جا مولانا عقل صافی را به آئینه تشبیه می کند ولی بین عقل ها بنا به
 همان حدیث نبوی قائل به تمایز و تفاوت می شود و می گوید جوهر عقل،
صافی و آئینه وار است اما عقل فاسد هم داریم و آن عقلی است که به حقایق
کاری ندارد بلکه در پی جلب منافع و مکاری های مادی و کامروایی های دنیوی
 است. این عقل فاسد همان عقل جزئی است که باعث بدنامی عقلِ حقیقی است
این تفاوت، عقل ها را نیک دان               در مراتـب، از زمـین تــا آسـمان
هست عقلی، همچو قرص آفتاب           هست عقلی کمتر از زهره و شهاب
عقل جزوی، عقل را   بدنام کرد              کـام   دنیـا،   مـرد   را نـاکام کـرد


تاريخ : جمعه 6 آبان 1390 | 22:36 | نویسنده : خداداد |

عمر عزیز است...........

 

عمر عزیز است............
یک شعر زیبا از شیخ بهایی
گرنبود خنگ  مطلی  لگام   
                              زد به توان بر قدم خویش گام                                         
ور  نبود  مشربه از زر  ناب  
                          با دو کف دست توان خورد آب                                       
ور نبود بر سر خوان آن و این
                          هم بتوان ساخت به نان جوین      
ور نبود جامه ی اطلس تو را
                        دلق   کهن  ساتر  تن  بس تو را
شانه ی عاج ار نبود بهر ریش
                       شانه توان کرد به انگشت  خویش               
جمله که بینی همه دارد عوض
                           در عوضش گشته میسر  غرض
آنچه ندارد  عوض  ای  هوشیار
                             عمر عزیز است غنیمت شمار           


تاريخ : سه شنبه 3 آبان 1390 | 23:18 | نویسنده : خداداد |
.: Weblog Themes By Slide Skin:.