دیدن و حسرت خوردن
دست با سرو روان چون نرود در گردن
چاره ای نیست بجز دیدن و حسرت خوردن
سعدی
اوحدی:
بر نقش روزگار منه دل که عاقبت
این نقش را که باز کنی جز خیال نیست
***
ناصر خسرو گوید که از چرب زبانی دشمن غافل نباید بود
دشمن چو نکو حال شدی گرد تو گردد
زنهار مشو غرّه بدان چرب زبانیش
***
بیتی زیبا در وصف معشوق از خواجوی کرمانی
گر نقش نگارین تو بینند ز حیرت
از دست بیفتد قلم نقش نگاران
***
صائب:
می تواند کشت ما را قطره ای سیراب کرد
این همه استادگی ای ابر دریا دل ، چرا
***
حافظ:
مقام عیش میسر نمی شود بی رنج
بلی به حکم بلا بسته اند روز الست
***
سعدی:
ای بیخبر دل از دو جهان بر خدای بند
امروز تخم کار که فردا مجال نیست
***
صائب:
در آن حریم که راه سخن ندارد شمع
به شکوه من کوته زبان که پردازد
***
سعدی:
کنونم آب حیاتی به حلق تشنه فرو کن
نه انگهی که بمیرم به آب دیده بشویی
***
ابن یمین
دوستان را دلنوازی کن که جانبازی کنند
آشنا کن باز را کو خود همی داند شکار
***
تاريخ : یک شنبه 22 مرداد 1391 | 18:21 | نویسنده : خداداد |
غزلی از مولانا
ای دل اگر نخواندت ره نبری به کوی او
بی قدمش کجا توان ره ببری به کوی او
یک جهت آی تا مگر ره شودت به بی جهت
دیده بی جهت نگر ؛ بنگر حسن روی او
راه نمای بایدت ای که هواش می پزی
زانکه بخود نمی توان کردن جستجوی او
گر نروی به سوی او راست بگو کجا روی
هر طرفی که بنگری ملک ویست و کوی او
جام و سبوی او منم غالیه بوی او منم
پیش من آی تا شوی جمله به رنگ و بوی او
تا که به گوش جان من رمز الست گفته اند
هیچ برون نمیرود از دلم آرزوی او
آنچه ز ما شنوده ای آن ز خدا شنوده ای
چون همه گفتگوی ما هست ز گفتگوی او
هیچ مجو ز هیچ کس ننام و نشان من که من
غرق محیط گشته ام از رشحات جوی او
رفته به جوی او منم مست ز بوی او منم
پیش من آی تا شوی جمله به رنگ و بوی او
رو بر شمس تا دهد از تو خلاص مر ترا
خوی بدت بدل کند جمله به خلق و خوی او
تاريخ : یک شنبه 1 مرداد 1391 | 19:13 | نویسنده : خداداد |
خبر داری ای استخوانی قفس؟
که جان تو مرغیست،نامش نفس
چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید
نگرد دگر ره به سوی تو صید
نگهدار فرصت، که عالم دمیست
دمی پیش دانا، به از عالمیست
برفتند و هرکس درود آنچه کشت
نماند بجز نام نیکو و زشت
چرا دل بر این کار وانگه نهیم
که یاران برفتند و ما در رهیم
پس از ما همین گل دهد بوستان
نشینند با یکدگر ، دوستان
بران از سر چشمه ی دیده جوی
ور آلایشی داری از خود بشوی
(بوستان)
تاريخ : یک شنبه 1 مرداد 1391 | 19:13 | نویسنده : خداداد |
سعدی:
ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر
به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر
***
حافظ:
مرو به خانه ارباب بی مروت دهر
که کنج عافیتت در سرای خویشتن است
***
خیام
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پر کن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه
***
مولوی
ترا اگر نفسی هست غیر عشق مجو
که چیست قیمت مردم هر آنچه می جویند
***
سعدی
چه گنجها که نهادند و دیگری بر داشت
چه رنجها که کشیدند و دیگری آسود
***
عرفی
چنان با نیک و بد عرفی به سر بر کز پس مردن
مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند
***
سعدی
همچنان در فکر آن بیتم که گفت
پیلبانی بر لب دریای نیل
زیر پایت گر ندانی حال مور
همچو حال تست زیر پای پیل
***
حافظ
عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در عالم افلاک انداز
***
امیر خسرو دهلوی
از سر کویش به حسرت وقت رفتن آفتاب
آفتاب عمر خود را بر سر دیوار دید
***
تاريخ : یک شنبه 1 مرداد 1391 | 19:11 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند