شعر و عرفان

مرا بیدار در شب‌های تاریک

رها کردی و خفتی، یاد می‌دار

مولانا

 مجنون خواست که پیش لیلی نامه ای نویسد.  قلم در دست گرفت و این بیت گفت: «خَیالُکِ فی عَینی وَ اِسمُکِ فی فَمی...وَ ذِکرُکَ فی قَلبی، اِلی اَیْنَ اُکتُب» «خیال تو مقیم چشم است و نام تو از زبان خالی نیست و ذکر تو در صمیم جان جای دارد. پس، نامه پیش کی نویسم چون تو در این محل ها می گردی قلم بشکست و کاغذ بدرید.

 فیه ما فیه

نگارینا ترا باشم همه عمر

خداوندی کن و یک دم مرا باش

انوری