شعر و عرفان

شعر و عرفان

خداداد
شعر و عرفان

از او به سوی او

 

انسان ماهیتی از اویی (خدایی) و به سوی اویی دارداین مضمون در کلام شاعران
جلوه ای زیبا دارد.
سلمان ساوجی:
طاوس باغ قدسم نی بوم این خرابه
آنجاست جلوه گاهم این جا چه کار دارم
حافظ نیز چه زیبا داد سخن میدهد.
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
اما سخن مولانا در این باره شنیدنی است.
ما به فلک بوده ایم ،یار ملک بوده ایم
باز همانجا رویم جمله که آن شهر ماست
خود ز فلک برتریم وز ملک افزون تریم
زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست
و یا در مثنوی می فرماید:
بشنو از نی چون شکایت می کند
از جدایی ها حکایت می کند
کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش


تاريخ : یک شنبه 25 دی 1390 | 23:32 | نویسنده : خداداد |

مست

 

غزلی از قاسم انوار
خرد مست است و دل مست و جان مست
به    سودایت     روان     ناتوان       مست
ز حد    بگذشت     مستی های    ذرات
فلک مست و زمین مست و زمان مست
بیا      در باغ     و    شور     بلبلان     بین
سمن مست و چمن مست ارغوان مست
شراب     ناب      رحمت    را   چه گویم
کز    او    دلداده   مست و دلستان مست
ز    دنیا     تا   به     عقبی     گر     ببینی
همه   ره کاروان   در کاروان       مست
جهان     مست اند    و از   مستی   ندانند
جهان   اندر جهان اندر   جهان    مست
به قول قاسمی   این سُکر    عام    است
خرد مست و یقین مست و گمان مست


تاريخ : سه شنبه 20 دی 1390 | 12:3 | نویسنده : خداداد |

شقیق بلخی

 

                  در تذکره الاولیاء عطار درباره شقیق بلخی چنین نوشته شده است.
                                          وی نخست بازرگان بود و به ترکستان رفت
                                                        و بر بتخانه ای گذشت ،
                                    بت پرستی را دید که پیش بت زاری می کرد .
                                                                 شقیق گفت:
                                        چرا پیش آنکه ترا آفریده زاری نکنی گفت:
                                                   اگر چنین است که تو می گویی
                                                             مگر قادر نیست
                                         که در شهر تو روزی دهد تا بدینجا نیایی ،
                                                   شقیق از این سخن بیدار شد.


تاريخ : سه شنبه 20 دی 1390 | 12:1 | نویسنده : خداداد |

خلوص

 

نقل است که بزرگی به
مستی درگذشت(گذرش به مستی افتاد)
دهانش آلوده بود
آب آورد و دهان آن مست بشست ، و می گفت
دهانی که ذکر حق بر آن دهان
رفته باشد
آلوده بگذاری بی حرمتی بود چون مرد
بيدار شد او را گفتند
زاهد خراسان دهانت را بشست
آن مرد گفت
من نيز توبه کردم
پس از آن بزرگ به خواب ديد که او را گفتند
تو از برای ما دهنی شستی ،
ما نیز دل تو را بشستيم


تاريخ : دو شنبه 19 دی 1390 | 21:52 | نویسنده : خداداد |

کاروانی از شعر

 

درد وصبر
تو هیچ غم مخور از اضطرابم ای همدم
خدا که درد به ما داد صبر هم بدهد
                                                        نوری اصفهانی
صائب:
از دل دیوانه ام دیوانه تر دانی که کیست
من که دایم در علاج این دل دیوانه ام
                                                           ***
روی خوش و آواز خوش:
چه خوش باشد آهنگ نرم حزین
به گوش حریفان مست صبوح
به از روی زیباست آواز خوش
که آن حظ نفس است و این قوت روح
                                                               سعدی
وامق اصفهانی
شور تو اگر به سر نبودم           در قید سر این قدر نبودم
                                         ***
از مثنوی مولانا:
اسب همت سوی اختر تاختی
                               آدم      مسجود    را   نشناختی
آخر آدم زاده ای ای    نا خلف
                             چند خواهی کرد پستی را شرف
چند   گویی   من   بگیرم عالمی
                            این جهان را پر کنم از خود همی
گر جهان پر برف گردد سر به سر
                           تاب خور بگدازدش با   یک نظر
                                          ***
سعدی:
ای صبر پای دار که پیمان شکست یار
کارم ز دست رفت و نیامد به دست یار
                                            ***
بیتی زیبا از شاعری به نام « فرخ»
ای صبر بارک الله ،رحمت به یاری تو
ما را به دست هجران بگذاشتی و رفتی
                                                   ***
کمال خجندی:
زلف آشفته او موجب جمعیت ماست
چون چنین است ،پس آشفته ترش باید کرد
                                                    ***


تاريخ : دو شنبه 19 دی 1390 | 21:51 | نویسنده : خداداد |

فرازهایی از عرفان مولانا

 

گرچه صرصر بس درختان می کند
هر   گیاهی    را     منضّر      می کند
بر     ضعیفی   گیاه آن        تند باد
رحم کرد ای دل تو از قوبت ملُند
آدمی هیچگاه نباید دچار خودبینی و غرور شود بلکه پیوسته باید خود را خوار
و حقیر ببیند و از قدرت لایزال الهی استمداد جوید.
ای برادر چو خاک خواهی شد         خاک شو پیش از آنکه خاک شوی
خاک شدن یعنی نهایت تواضع و فروتنی.
مولانا در اینجا مثال زیبایی را بیان می کند و تاکید می کند که باد تند درختان را
از پیش خود بر می دارد اما همین باد گیاهان نرم را با وزش خود نوازش می کند
همچنانکه تیشه از انبوهی درختان و قصاب از انبوهی گوسفندان هراسی به دل
راه نمی دهد.
تیشه را ز انبوهی شاخ درخت
                                 کی هراس آید ببرّد سخت سخت
لیک بر برگی نکوبد خویش را
                                      جز که بر نیشی نکوبد نیش را
شعله را زانبوهی هیزم چه غم
                                    کی رمد   قصاب   ز انبوهی غنم
گوسفندان گر برونند از حساب
                                 زانبوهی شان کی بترسد آن قصاب
پس آنکه بر همه تواناست خداوند حی و قادر است و باید برابر او خوار بود
تا از عذابش در امان باشیم چون خوار گشتیم بر ما رحمت آرد.


تاريخ : پنج شنبه 15 دی 1390 | 15:42 | نویسنده : خداداد |

حج بایزید بسطامی

 

نقل است که گفت مردی در راه حج پیشم آمد.
گفت: «کجا می روی؟»
گفتم: «به حج.»
گفت: «چه داری؟»
گفتم: «دویست درم.»
گفت: «بیا به من ده که صاحب عیالم و هفت بار گرد من در گرد که حج تو این است.»
گفت: «چنان کردم و باز گشتم.»


تاريخ : پنج شنبه 15 دی 1390 | 15:41 | نویسنده : خداداد |

فرازهایی از عرفان مولانا

 

علمهای   اهل  دل  حمالشان              علم های اهل دل  احمالشان
علم چون بر دل زند باری شود               علم چون بر تن زند باری شود
گفت   ایزد « یحمل اسفاره »                بار باشد علم کان نبود ز هو
علم کان نبود ز هو بی واسطه               آن نپاید همچو رنگ ماشطه
مولانا علم را به دو دسته تقسیم می کند علم ظاهری و علم حقیقی ،علم
 عالمان حقیقی راهبرشان است یعنی مرکبی برای آنهاست که آنها سوار بر ان هستند
اما علم ظاهربینان باری بر دوششان هست و پسداست که این دو دسته علم یکی نیستند
نکته دیگر اینکه علم حقیقی باید از جانب خدا به بنده افاضه شود و ان هم نیازمند
 دل صاف و صیقلی یافته است تا انوار الهی در ان تجلی نماید.
دفتر صوفی سواد و حرف نیست       جز دل اسپید همچون برف نیست
اما علم ظاهری مانند آرایشی است که آرایشگر بر چهره عروس می نهد و
پیداست که دوام چندانی ندارد و از بین می رود.


تاريخ : چهار شنبه 7 دی 1390 | 9:17 | نویسنده : خداداد |

دعوت مکرر

 

بزرگی شنيد كه مؤ ذنى اذان مى گفت...گفت
غفلت شديدست و دعوت ، مكرر


تاريخ : سه شنبه 15 آذر 1390 | 15:9 | نویسنده : خداداد |

مقام توبه

 

مقامی است که سالک باید در مُقام کند ، عرفا اعتقاد دارند که قبل از اینکه
سالک در مقام تو به قرار بگیرد باید یک قصدی در او بوجود آمده باشد
به نام طلب،تا انسان طالب نشود در مقام قرار نمی گیرد.
در طلب زن دایما تو هر دو دست
که طلب در راه نیکو رهبرست
زمینه اصلی توبه  
بعضی میگویند آگاهی و عده ای دیگر معتقدند که زمینه اصلی آن عنایت است.
باید گفت زمینه اصلی توبه آگاهی از چهار چیز است:
آگاهی از حق ، آگاهی از باطل ، آگاهی از وضع موجود ، آگاهی از وضع مطلوب
این چهارآگاهی به اضافه طلب یا قصد منجر به توبه می شود.
ولی خواجه عبدالله انصاری و ابوسعید ابوالخیر اعتقاد دارند که زمینه اصلی توبه عنایت است
به نحوی که اگر لطف خدا شامل حال انسان شد زمینه اصلی توبه فراهم شده است.
زاهد و عجب و نماز و من مستی و نیاز
تا ترا خود ز میان با که عنایت باشد
انواع توبه
توبه عوام،توبه از معصیت   - توبه خاص، توبه از فکر و اندیشه باطل - توبه خاص الخاص ، توبه از غفلت از خدا
 در مقام توبه عرفا معتقدند که سالک احتیاج به شیخ یا راهبر دارد.
ترک این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی                         حافظ
توبه در مورد بندگان به معنای بازگشت از گناه به سوی فرمانبرداری
 از خدا و در مورد خداوند به معنای بازگشت حضرت حق از عقوبت و
 عذاب به سوی لطف و آمرزش و جالب اینکه صفت خداوند به نام توّاب
یعنی بسیار توبه پذیر است.
صیاد پی صید دویدن عجبی نیست
صید از پی صیاد دویدن عجب آرد


تاريخ : سه شنبه 15 آذر 1390 | 15:7 | نویسنده : خداداد |
صفحه قبل 1 ... 5 6 7 8 9 ... 34 صفحه بعد
.: Weblog Themes By Slide Skin:.