کسی کو برهنه کند راز دوست
روا باشد از تن درانیش پوست
اگر راز خواهی که پنهان بود..
چنان کن که پیوند با جان بود
زبانرا مدارید هر جای سست
که تا رازتان کس نداند درست
کسی کآورد راز خود را پدید
ز گیتی به کامه نخواهد رسید
گشاینده ی رازهای نهان
سرانجام رسوا شود در جهان
ابوشکور بلخی
تاريخ : جمعه 10 شهريور 1391 | 10:24 | نویسنده : خداداد |
غزلی از عراقی
چه کرده‌ام که دلم از فراق خون کردی؟
چه اوفتاد که درد دلم فزون کردی؟
چرا ز غم دل پر حسرتم بیازردی؟
چه شد که جان حزینم ز غصه خون کردی؟
نخست ار چه به صد زاریم درون خواندی
به آخر از چه به صد خواریم برون کردی؟
همه حدیث وفا و وصال می‌گفتی
چو عاشق تو شدم قصه واژگون کردی
ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، بیا
نظر به حال دلم کن، ببین که: چون کردی؟
لوای عشق برافراختی چنان در دل
که در زمان، علم صبر سرنگون کردی
کنون که با تو شدم راست چون الف یکتا
ز بار محنت، پشتم دو تا چو نون کردی
نگفته بودی، بیداد کم کنم روزی؟
چو کم نکردی باری چرا فزون کردی؟
هزار بار بگفتی نکو کنم کارت
نکو نکردی و از بد بتر کنون کردی
به دشمنی نکند هیچ کس به جان کسی
که تو به دوستی آن با من زبون کردی
بسوختی دل و جانم، گداختی جگرم
به آتش غمت از بسکه آزمون کردی
کجا به درگه وصل تو ره توانم یافت؟
چو تو مرا به در هجر رهنمون کردی
سیاهروی دو عالم شدم، که در خم فقر
گلیم بخت عراقی سیاه گون کردی
تاريخ : جمعه 10 شهريور 1391 | 10:23 | نویسنده : خداداد |
غزلی از مولانا:
پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من
بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا
در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من
از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من
گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو
ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی‌پایان من
یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من
ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها
ای آن بیش از آن‌ها ای آن من ای آن من
چون منزل ما خاک نیست گر تن بریزد باک نیست
اندیشه‌ام افلاک نیست ای وصل تو کیوان من
بر یاد روی ماه من باشد فغان و آه من
بر بوی شاهنشاه من هر لحظه‌ای حیران من
ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا
بی تو چرا باشد چرا ای اصل چارارکان من
ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من
ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من
تاريخ : یک شنبه 5 شهريور 1391 | 21:2 | نویسنده : خداداد |
دیدن و حسرت خوردن
دست با سرو روان چون نرود در گردن
چاره ای نیست بجز دیدن و حسرت خوردن
سعدی
اوحدی:
بر نقش روزگار منه دل که عاقبت
این نقش را که باز کنی جز خیال نیست
***
ناصر خسرو گوید که از چرب زبانی دشمن غافل نباید بود
دشمن چو نکو حال شدی گرد تو گردد
زنهار مشو غرّه بدان چرب زبانیش
***
بیتی زیبا در وصف معشوق از خواجوی کرمانی
گر نقش نگارین تو بینند ز حیرت
از دست بیفتد قلم نقش نگاران
***
صائب:
می تواند کشت ما را قطره ای سیراب کرد
این همه استادگی ای ابر دریا دل ، چرا
***
حافظ:
مقام عیش میسر نمی شود بی رنج
بلی به حکم بلا بسته اند روز الست
***
سعدی:
ای بیخبر دل از دو جهان بر خدای بند
امروز تخم کار که فردا مجال نیست
***
صائب:
در آن حریم که راه سخن ندارد شمع
به شکوه من کوته زبان که پردازد
***
سعدی:
کنونم آب حیاتی به حلق تشنه فرو کن
نه انگهی که بمیرم به آب دیده بشویی
***
ابن یمین
دوستان را دلنوازی کن که جانبازی کنند
آشنا کن باز را کو خود همی داند شکار
***
تاريخ : یک شنبه 22 مرداد 1391 | 18:21 | نویسنده : خداداد |
خبر داری ای استخوانی قفس؟
که جان تو مرغیست،نامش نفس
چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید
نگرد دگر ره به سوی تو صید
نگهدار فرصت، که عالم دمیست
دمی پیش دانا، به از عالمیست
برفتند و هرکس درود آنچه کشت
نماند بجز نام نیکو و زشت
چرا دل بر این کار وانگه نهیم
که یاران برفتند و ما در رهیم
پس از ما همین گل دهد بوستان
نشینند با یکدگر ، دوستان
بران از سر چشمه ی دیده جوی
ور آلایشی داری از خود بشوی
(بوستان)
تاريخ : یک شنبه 1 مرداد 1391 | 19:13 | نویسنده : خداداد |
غزلی از مولانا
ای دل اگر نخواندت ره نبری به کوی او
بی قدمش کجا توان ره ببری به کوی او
یک جهت آی تا مگر ره شودت به بی جهت
دیده بی جهت نگر ؛ بنگر حسن روی او
راه نمای بایدت ای که هواش می پزی
زانکه بخود نمی توان کردن جستجوی او
گر نروی به سوی او راست بگو کجا روی
هر طرفی که بنگری ملک ویست و کوی او
جام و سبوی او منم غالیه بوی او منم
پیش من آی تا شوی جمله به رنگ و بوی او
تا که به گوش جان من رمز الست گفته اند
هیچ برون نمیرود از دلم آرزوی او
آنچه ز ما شنوده ای آن ز خدا شنوده ای
چون همه گفتگوی ما هست ز گفتگوی او
هیچ مجو ز هیچ کس ننام و نشان من که من
غرق محیط گشته ام از رشحات جوی او
رفته به جوی او منم مست ز بوی او منم
پیش من آی تا شوی جمله به رنگ و بوی او
رو بر شمس تا دهد از تو خلاص مر ترا
خوی بدت بدل کند جمله به خلق و خوی او
تاريخ : یک شنبه 1 مرداد 1391 | 19:13 | نویسنده : خداداد |
سعدی:
ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر
به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر
***
حافظ:
مرو به خانه ارباب بی مروت دهر
که کنج عافیتت در سرای خویشتن است
***
خیام
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پر کن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه
***
مولوی
ترا اگر نفسی هست غیر عشق مجو
که چیست قیمت مردم هر آنچه می جویند
***
سعدی
چه گنجها که نهادند و دیگری بر داشت
چه رنجها که کشیدند و دیگری آسود
***
عرفی
چنان با نیک و بد عرفی به سر بر کز پس مردن
مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند
***
سعدی
همچنان در فکر آن بیتم که گفت
پیلبانی بر لب دریای نیل
زیر پایت گر ندانی حال مور
همچو حال تست زیر پای پیل
***
حافظ
عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در عالم افلاک انداز
***
امیر خسرو دهلوی
از سر کویش به حسرت وقت رفتن آفتاب
آفتاب عمر خود را بر سر دیوار دید
***
تاريخ : یک شنبه 1 مرداد 1391 | 19:11 | نویسنده : خداداد |
انسان بسته طبیعت فراتر از مادیات چیزی نمی بیند.
ای بسا کس رفته تا شام و عراق
او ندیدیه هیچ جز کفر و نفاق
وی بسا کس رفته تا هند و هری
او ندیده جز مگر بیع و شری
وی بسا کس رفته هندستان و چین
او ندیده هیچ جز مکر و کمین
چون ندارد مدرکی جز رنگ وبو
جمله اقلیم ها را گو بجو
گاو در بغداد آید ناگهان
بگذرد او زین سران تا آن سران
از همه عیش و خوشی ها و مزه
او نبیند جز که قشر خربزه
تاريخ : پنج شنبه 8 تير 1391 | 13:43 | نویسنده : خداداد |
غزلی از مجمر اصفهانی
افتاده به شهریم که ویرانه ندارد
یک شهر غریبیم و یکی خانه ندارد
جایی نه که گیرد دل دیوانه قراری
ویران شود این شهر که ویرانه ندارد
گه گوشه آبادی و گه کنج خرابات
آسوده کسی کو دل دیوانه ندارد
من بودم و دل کو سر افسانه ما داشت
فریاد که آن هم سر افسانه ندارد
آهسته رفیقان که به هرگام دراین راه
گسترده دو صد دام و یکی دانه ندارد
عالم همه خود بیخود از آنند وگرنه
کاری به کس این نرگس مستانه ندارد
مستیم از این باده در این بزم که ساقی
می در قدح و باده به پیمانه ندارد
آیی پی تاراج دل مجمر و چیزی
جز نقش خیال تو در این خانه ندارد
تاريخ : پنج شنبه 8 تير 1391 | 13:42 | نویسنده : خداداد |
همی یاد دارم ز عهد صغر
که روزی برون آمدم با پدر
ببازیچه٬ مشغول مردم شدم
وز آشوب خلق از پدر گم شدم
برآوردم از بیقراری خروش
پدر٬ ناگهانم٬ بمالید گوش
که ای شوخ چشم٬آخرت چندبار
بگفتم که دستم ز دامن مدار؟
به تنها نداند شدن طفل خرد
که مشکل بود راه نادیده برد
تو هم طفل راهی بسعی ای فقیر
برو دامن راه دانان بگیر
مکن با فرومایه مردم نشست
چو کردی٬ز هیبت فروشوی دست
کنون با<خرد>باید انباز گشت
که فردا نماند ره بازگشت
برو خوشه چین باش سعدی صفت
که گرد آوری خرمن معرفت
(بوستان)
تاريخ : پنج شنبه 8 تير 1391 | 13:41 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند