شعری از علامه محمد حسین طباطبائی
همی گویم و گفته ام بارها بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستی است در کیش مهر برون اند زین جرگه هشیارها
به شادی و آسایش و خواب و خور ندارند کاری دل افگارها
به جز اشک چشم و به جز داغ دل نباشد به دست گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان میان دل و کام، دیوارها
چه فرهادها مرده در کوهها چه حلاجها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر یار مگر توده هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان نبازند هرگز به مردارها
مهین مهر ورزان که آزاده اند بریزند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رفته اند چه گلهای رنگین به جوبارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت،سبزه به هامون و دشت زند بارگه ، گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبارها در آیینه ی آب، رخسارها
رود شاخ گل در بر نیلفر برقصد به صد ناز گلنارها
درد پرده ی غنچه را باد بام هزار آورد نغز گفتارها
به آوای نای و به آهنگ چنگ خروشد ز سرو و سمن، تارها
به یاد خم ابروی گل رخان بکش جام در بزم می خوارها
گره از راز جهان باز کن که آسان کند باده، دشوارها
جز افسون و افسانه نبود جهان که بستند چشم خشایارها
به اندوه آینده خود را مباز که آینده خوابی است چون پارها
فریب جهان مخور زینهار که در پای این گل بود خارها
پیاپی بکش جام و سرگرم باش بهل گر بگیرند بیکارها
تاريخ : دو شنبه 14 آذر 1390 | 16:7 | نویسنده : خداداد |
عشق را با عافیت سر سازگاری نیست و عاشقی مراتبی بسیار سخت و طاقت فرسا
دارد که هر کسی را یارای طی طریق در آن وادی نیست.
بحری است بحر عشق که هیچش کرانه نیست
آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست
چاره کار در جان سپاری و غرقه شدن در دریای متلاطم عشق است.
در این زورق بوَد فرمانروا دل
فخرالدین عراقی عاشقی و سلامت را امری محال میداند.
انصاف ده از خویشتن ای خام طمع
عاشق شوی و جان به سلامت ببری
حافظ نیز براین نکته تاکید دارد.
در مقامات طریقت هرکجا کردیم سیر
عافیت را بانظر بازی فراق افتاده بود
به عبارتی دیگر بلی به حضرت عشق مساوی است با ظهور بلیات متعدد تا سره
از ناسره و خوب و بد از هم متمایز شوندو هر کسی نتواند ادعای عاشقی کند.
مولانا در داستان عاشقی که به پیش معشوق نامه میخواند به این نکته اشاره
می کند که وقتی عاشق نشان وعلامت عاشقی را از معشوق جویا می شود ،
معشوق می گوید که نشان آن مردن است
هم در آن دم شد دراز و جان بداد
در داستان زندگی پیامبران نیز از نمونه ها فراوان یافت می شود مثلا حضرت ابراهیم
در آتش افکنده شد که در واقع آن آتش عشق الهی بود ،زن و فرزند را از خود دور
کرد تا درد فراق او را بچشدوو سرانجام فرزند را به مسلخ برده تا نهایت عاشقی را به
حضرت حق بیان دارد. (بنده را فرمان نباشد ،هر چه فرمایی برآنم)
و به قول استاد سخن سعدی که:
سلسله موی دوست حلقه دام بلاست
هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست
در حلقه حلقه زلف یار دام بلا پیچیده شده است که در واقع زنجیری بر پای عاشقان است
و می کشد انجا که خاطر خواه اوست.
رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد انجا که خاطر خواه اوست
تاريخ : دو شنبه 14 آذر 1390 | 16:5 | نویسنده : خداداد |
هر که را باشد طمع الکن شود
با طمع کی چشم و دل روشن شود
پیش چشم او خیال جاه و زر
همچنان باشد که موی اندر بصر
جز مگر مستی که از حق پر بوَد
گر چه بدهی گنجها او حر بود
تاريخ : دو شنبه 7 آذر 1390 | 23:33 | نویسنده : خداداد |
داد معشوقه به عاشق پیغام كه كند مادر تو با من جنگ
هر كجا بیندم از دور كند چهره پرچین و جبین پر آژنگ
با نگاه غضب آلود زند بر دل نازك من تیری خدنگ
مادر سنگدلت تا زنده است شهد در كام من و تست شرنگ
نشوم یكدل و یكرنگ ترا تا نسازی دل او از خون رنگ
گر توخواهی به وصالم برسی باید این ساعت بی خوف و درنگ
روی و سینه تنگش بدری دل برون آری از آن سینه تنگ
گرم و خونین به منش باز آری تا برد ز آینه قلبم زنگ
عاشق بی خرد نا هنجار نه بل آن فاسق بی عصمت و ننگ
حرمت مادری از یاد ببرد خیره از باده و دیوانه زبنگ
رفت و مادر را افكند به خاك سینه بدرید و دل آورد به چنگ
قصد سرمنزل معشوق نمود دل مادر به كفش چون نارنگ
از قضا خورد دم در به زمین و اندكی سوده شد او را آرنگ
وان دل گرم كه جان داشت هنوز اوفتاد از كف آن بی فرهنگ
از زمین باز چو برخاست نمود پی بر داشتنش آن آهنگ
دید كز آن دل آغشته به خون آید آهسته برون این آهنگ
آه دست پسرم یافت خراش آه پای پسرم خورد به سنگ
تاريخ : دو شنبه 7 آذر 1390 | 23:31 | نویسنده : خداداد |
خاقانی:
هر که نظاره تو شد دست بریده می شود
یوسف عهدی و جهان نیم بهای روی تو
مولانا:
یوسف کنعانی ام ،روی چو ماهم گواست
هیچ کس از آفتاب خط و گواهان نخواست
اهلی شیرازی:
مباش غره به حسن ای پسر که مستی حُسن
هزار یوسف مصری به چاه افکنده است
سعدی:
ملامت گوی بیحاصل ترنج از دست نشناسد
در ان معرض که چون یوسف جمال از چهره بنمایی
تاريخ : دو شنبه 7 آذر 1390 | 23:30 | نویسنده : خداداد |
آغاز روز
عارفى را پرسيدند:
چگونه صبح خويش را آغاز كردى ؟
گفت:
با تأسف بر ديروز
و بيزارى بر امروز و خوار داشتن فردا
تاريخ : جمعه 27 آبان 1390 | 1:29 | نویسنده : خداداد |
کاروانی از شعر
بیتی از خاقانی
مور را روزی از سلیمان نیست که ز روزی ده سلیمان است
«هلالی» طالب همدمی است که درد هزاران ساله را بیان کند
من نوح روزگارم ،از گریه غرق طوفان
کو همدمی که گویم درد هزار ساله
میرزا حبیب خراسانی تصویر جالبی از قطره های اشک دارد .
یک دانه اشک است روان بر رخ زرین
سیم و زر ما شکر که اندوختنی نیست
صائب معتقد است که تهی چشمان با نعمت روی زمین هم قانع نمیشوند.
با تهی چشمان چه سازد نعمت روی زمین
سیری از خرمن نباشد دیده غربال را
کی به حق پردازی
گه اندر نعمتی مغرور و غافل گه اندر تنگدستی خسته و ریش
چو در سرّا و ضرّا حالت این است ندانم کی به حق پردازی از خویش
سعدی
تجارت عشق برترین تجارت از نگاه عطار است
عشق بستان و خویشتن بفروش
که از این خوبتر تجارت نیست
تاريخ : جمعه 27 آبان 1390 | 1:25 | نویسنده : خداداد |
حروفیه
فضل اله استر آبادي (796- 740 هـ) از غُلات شيعه و باني نهضت "حروفيه" بود.
عده‌اي از صوفيان اعتقاد داشته اند كه از طريق حروف و كلمات مي‌توان پي به
مندرجات لوح محفوظ و لوح قضاي الهي برد.
اين علم را به حضرت علي (ع)و امام جعفر صادق و امام رضا(ع) نسبت داده اند و
بعضي هم به آن "سيميا" مي‌گفتند. پيداست كه اين عقايد از آراي فيثاغورثي
متأثر است و اصطلاحات "عقل كل" و "نفس كل" هم اصطلاحات نو اسكندراني است..
استرآبادي متأثر از حلاج و عقايد اسماعيليه بود. خود را تجسم خدا مي‌دانست.
او مدعي رمزگشايي حروف مقطعه قرآن از طريق اعداد بود. تخلص او در شعر
"نعيمي" بود.
استرآبادي مي‌گفت دوره نبوت و ولايت پايان پذيرفته و دوره الوهيت با او شروع
شده. ظاهراً دعوي مهدويت هم داشته است. به لحاظ زهد و حلال خواري معروف
بود. او به دست "ميرانشاه" پسر تيمور به قتل رسيد.
"نسيمي" شاعر معروف از مريدان خالص او بود. "عماد الدين نسيمي" به دليل
ارادت به حسين بن منصور حلاج به "حسيني" تخلص مي‌كرد. او را نيز مثل حلاج
بر دار مي‌كشند و پوستش را مي‌كنند و مي‌گويند در اثر خون ريزي رخش زرد
شده بود. جلاد از او مي‌پرسد چرا رنگت پريده. نسيمي في البداهه جواب مي‌دهد
آن دم كــه اجــل مــوكلِ مـرد شـــود
آهـم چــو دم سحرگهي، ســرد شــــود
خورشيد كه پـر دل‌تر از آن چيزي نيست
در وقــت فـرو شــدن، همه زرد شـــود
تاريخ : سه شنبه 24 آبان 1390 | 1:10 | نویسنده : خداداد |
جستجوی عیب دیگران کردن
یاد دارم که در ایام طفولیت، مُتعبد بودمی و شب‌خیز
و مولع زهد و پرهیز
برای زهد ولع داشتم شبی در خدمت پدر (رحمة‌الله علیه)
نشسته بودم
و همه شب دیده بر هم نبسته و مُصحَـف عزیز بر کنار گرفته و طایفه‌ای گِرد ما خفته
پدر را گفتم: از اینان یکی سر بر نمی‌دارد
که دوگانه‌ای بگزارد
چنان خواب غفلت برده‌اند که گویی نخفته‌اند؛ که مرده‌اند
گفت: جان پدر!
تو نیز اگر بخفتی به، از آن که در پوستین خلق افتی
سعدی
تاريخ : سه شنبه 23 آبان 1390 | 23:54 | نویسنده : خداداد |
«صفا » غزلی از شوریده نیشابوری
دلت را خانه ما کُن مصفّا کردنش با من
بما درد د ل افشا کُن مداوا کردنش با من
اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را
بیا یک لحظه با ما باش پیدا کردنش با من
بیفشان قطره اشکی که من هستم خریدارش
بیاور قطره ای اخلاص دریا کردنش با من
اگر درها برویت بسته شددل بَر مکن باز آ
در این خانه دقّ الباب کُن وا کردنش با من
به من گو حاجت خود را اجابت میکنم آنی
طلب کُن آنچه میخواهی مُهّیا کردنش با من
بیا قبل از وقوع مرگ روشن کن حسابت را
بیاورنیک و بد را جمع و منها کردنش با من
چو خوردی روزی امروز ما را شکر نعمت کُن
غم فردا مخور تأمین فردا کردنش با من
بقرآن آیه رحمت فراوان است ای انسان
بخوان این آیه را تفسیر و معنا کردنش با من
اگر عُمری گنه کردی مشو نومید از رحمت
تو توبه نامه ر ا بنویس امضا کردنش با من
تاريخ : جمعه 20 آبان 1390 | 2:17 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند